Moro reflex

Το αντανακλαστικό του Μορο πρωτοπεριγράφηκε το 1918 από τον Ernst Moro [1].Αυτό το αντανακλαστικό που εµφανίζεται έντονα τους τρεις πρώτους µήνες της ζωής. Υποχωρεί σταδιακά  και εξαφανίζεται µετά τον 6ο µήνα της ζωής του βρέφους. Αργότερα αυτό το αντανακλαστικό αντικαθίσταται από µία πολύ ασθενή αντίδραση ξαφνιάσµατος (startle reflex).

Το αντανακλαστικό τό προκαλεί ο παιδιατρος στο βρέφος, όταν θέλει να βεβαιωθεί για την ακεραιότητα του νευρικού συστήματος, ως εξής. Το βρέφος ενώ βρίσκεται σε ύπτια θέση, ο παιδίατρος ξαφνιάζει το βρέφος χτυπώντας τις παλάμες του, ή αγγίζοντας με το χέρι του ξαφνικά την κοιλιά του παιδιού. Το φυσιολογικό βρέφος αντιδρά  με µεγάλη απαγωγή των βραχιόνων και άνοιγµα των χεριών του, με κάµψη των αντιχείρων, που ακολουθείται από κάµψη των άνω άκρων σε σχήµα εναγκαλισµού.

Το βρέφος μπορεί να βάλει τα κλάματα, να συσπάσει τους ραχιαίους μυς του και να κάμψει τα κάτω άκρα του.

Αν κατά την πρόκληση του αντανακλαστικού αυτό εκλυθεί ασύμμετρα, αυτό μπορεί να οφείλεται  σε τραυµατισµό του βραχιονίου πλέγµατος (µαιευτική παράλυση), κατάγµατα της κλείδας, ηµιπληγία κεντρικής ή περιφερικής προέλευσης.

Αν το βρέφος επιδείξει αδυναµία ή δυσκολία πλήρους απαγωγής των άνω άκρων και ανοίγµατος των παλαµών, αυτό  είναι ενδεικτική υπερτονίας [2].

Η υποτυπώδης έκλυση του αντανακλαστικού δείχνει την παρουσία υποτονίας  και προωρότητας του βρέφους. Αν το αντανακλαστικό του  Moro δεν παράγεται αυτό υποδηλώνει βλάβη του κεντρικού νευρικού συστήματος. Οι ασθενείς που πάσχουν από εγκεφαλική παράλυση εκδηλώνουν αντανακλαστικό του Moro,  κάθε φορά που ξαφνιάζονται, εκνευρίζονται ή ακούουν  έναν απρόσμενο θόρυβο και αυτό συμβαίνει, κατά τη διάρκεια της υπόλοιπης ζωής τους. Τα βρέφη όταν εξετάζονται θα πρέπει να είναι ξύπνια και να μη κλαίνε [3].